Melville odrobił pracę domową. M.in. scena otwierająca i niektóre cechy głównego bohatera znajdą później miejsce w "Samuraju". Sama postać Ravena jest ciekawa - małomówny samotnik, zimny profesjonalista darzący zwierzęta (w tym wypadku koty) większą sympatią niż ludzi. Dowiemy się także o jego traumie z dzieciństwa, która uczyniła go tym, kim jest. Do tego kwestia snów. Nieźle jak na rok 1942.

Ladd doskonale pasuje do odgrywanej roli. Opanowany, nie tracący nerwów. Miłośnicy "Taksówkarza" na pewno uśmiechną się słysząc z jego ust "You talkin' to me?". Do tego Cregar w roli pociesznej pierdoły. Gates niby stoi po stronie tych złych, ale przy jego neurotycznym zachowaniu ciężko obdarzyć go niechęcią. Co do postaci Ellen - początkowo miałem wrażenie, że Lake będzie w filmie tylko dla ozdoby. Jej występy prestidigitatorskie wydały mi się trochę żenujące, jak na film noir. Na szczęście później miała okazję do zagrania.

Trochę zaskoczyło mnie spektrum opowieści. Miałem nadzieję na film o profesjonaliście, mordercy do wynajęcia, ukazujący jego postać i metody pracy. Niestety film szybko rozrósł się do trzech historii: porachunków Ravena z Gatesem, "tajnej misji" Ellen oraz dochodzenie Crane'a w sprawie rzekomej kradzieży pieniędzy. Oczywiście wszystkie wątki łączą się w jeden, lecz przy dłuższym metrażu można by je bardziej rozwinąć, na czym film tylko by zyskał. Szkoda też, że wpleciono do filmu trochę propagandy, która wypacza niektóre elementy.

Ale i tak jest dobrze.